öğrenmenin yaşı yok!..insan kaç yaşında olursa olsun hayattan ve insanlardan birşeyler öğreniyor.hayat bir okul bizlerde öğrenciyiz.çoğu zaman sınavlardan alnımızın akıyla çıkarken,çoğu sınavlardan da zayıf not alıp sınıfta kalabiliyoruz..bu sınavlar bir dahaki zorlu sınavlar için birer tecrübe kazandırıyor bize..her yüze gülümseyeni dost sanıp kapılarımızı ardına kadar açarken en büyük yaralarıda onlardan alıyoruz.yüzüne bakmadığımız ,adamdan saymadığımız bazı insanlardan da en büyük hayat derslerini alıyoruz..bir deli adı üstünde deli deyip geçiyoruz çoğu zaman değil mi?? ama ondan bile öyle bir ders öğreniyoruz ki aklımız şaşıyor!..
gülen'in bahsettiği otelde bugün yemeğe davetliydik gülen'le birlikte mutfakta salata hazırlıklarını yaptıktan sonra canımm balıklarında bize eşlik etmesiyle koyu,hoş ve güzel bir sohbet başladı masada..
.emekli yarbayın hayatından sadece bir kesitini anlattığı olayda komutan ağladı,biz ağladık gözyaşlarımız sel olup gitti.13 yaşında 11 zayıf getirdiği için evden istanbul'a amcasının yanına kaçan,burada ticareti başkalarından kapıp işportacılık yapan sonra tombalayı fark edip bu işi yapan.13 yaşında bir çocuk...
sokakta başı boş gezen bir çocuğa acıyıp işi ona da öğreten ama 2.5 kuruşu bana getireceksin diyen:)) sonra memlekete dönüp zayıflarını verir.aradan uzun yıllar geçer teğmen olur,üzerinde üniforması istanbul'dadır.ayakkabısını boyatırken birbirlerine bakarlar.yıllar önce sokakta bulup iş öğrettiği hanifi'dir. ..hanifi:''abi tanıdım seni ''der.sarılıp doyasıya ağlarlar.hanifi dayanamaz ''abi der bu kıyafetleri nerden buldun.vallahi fena yaparlar.anlatsada inanmayacağına kanaat getiren komutan ''sen beni boş ver acı patlıcanın kırağı çalmaz '' der.traji komik ama gerçek bir hayat hikayesiydi..
gözümüz,gönlümüz ve ruhumuzun doyduğu saatlerdi..kendini bilen,ince,naif insanlarla olmak güzeldi..
yarın yolculuk var artık evime dönüyorum.aslında bu kadar kalacağımı tahmin etmiyordum ben.çünkü evimde gibi hissetiğimden eve dönme arzusuyla yanıp kavrulmadım..bana bunu hissettiren ev sahiplerine teşekkürü bir borç biliyorum....
gülen'in bahsettiği otelde bugün yemeğe davetliydik gülen'le birlikte mutfakta salata hazırlıklarını yaptıktan sonra canımm balıklarında bize eşlik etmesiyle koyu,hoş ve güzel bir sohbet başladı masada..
.emekli yarbayın hayatından sadece bir kesitini anlattığı olayda komutan ağladı,biz ağladık gözyaşlarımız sel olup gitti.13 yaşında 11 zayıf getirdiği için evden istanbul'a amcasının yanına kaçan,burada ticareti başkalarından kapıp işportacılık yapan sonra tombalayı fark edip bu işi yapan.13 yaşında bir çocuk...
sokakta başı boş gezen bir çocuğa acıyıp işi ona da öğreten ama 2.5 kuruşu bana getireceksin diyen:)) sonra memlekete dönüp zayıflarını verir.aradan uzun yıllar geçer teğmen olur,üzerinde üniforması istanbul'dadır.ayakkabısını boyatırken birbirlerine bakarlar.yıllar önce sokakta bulup iş öğrettiği hanifi'dir. ..hanifi:''abi tanıdım seni ''der.sarılıp doyasıya ağlarlar.hanifi dayanamaz ''abi der bu kıyafetleri nerden buldun.vallahi fena yaparlar.anlatsada inanmayacağına kanaat getiren komutan ''sen beni boş ver acı patlıcanın kırağı çalmaz '' der.traji komik ama gerçek bir hayat hikayesiydi..
gözümüz,gönlümüz ve ruhumuzun doyduğu saatlerdi..kendini bilen,ince,naif insanlarla olmak güzeldi..
yarın yolculuk var artık evime dönüyorum.aslında bu kadar kalacağımı tahmin etmiyordum ben.çünkü evimde gibi hissetiğimden eve dönme arzusuyla yanıp kavrulmadım..bana bunu hissettiren ev sahiplerine teşekkürü bir borç biliyorum....
